eğitici oyuncaklar..

Olay kedinin uzanamadığı ciğerle uğraşması olayı değil.. Valla değil, billa değil..

Ama şu eğitici oyuncaklarla fena halde uğraşasım var.. İnceliyorum, araştırıyorum, dünya para verip alıyorum.. Eve geliyoruz, oyuncakçıda kasaya vermek için bile elinden zorla aldığım oyuncağın yüzüne bakılmıyor.. Evet bu sebeple kendilerine fena halde gıcığım.

Ama işin gerçeği, çoğunlukla gürültülü ışıklı olan bu aletlerle hem daha az rahatsız edici hem de daha ucuz olacak şekilde aynı işlevi gören şeyler var. Aslında bazen para tuzağı olduklarını da düşünüyorum. Bazen de neyi eğittikleri tam olarak belli olmuyor.

Aslında oyuncağın kendisi, herhangi bir oyuncak, başlı başına eğitici bir şeydir. Çocuğun dünyayı algılayış biçimine pratik yapmasına fırsat verir. Çocuk zaten ona kendi işlevi dışında bir işlev verecektir. Eğitici oyuncakların bu buraya bu girecek, bununla bu yapılacak tavrı sinir bozucu geliyor bana.. Bu kadar katı kalıplara sokmak ne kadar doğru bilmiyorum. Biraz da momo etkisi galiba :))

Amaaaaaa... Bütün bu düşünceler, öğrenilmiş, dayatılmış sosyal baskıların önüne geçemiyor tabi.. Bir ara psikopata bağladım "hadi annecim gel puzzle yapalım" şeklinde geziyordum evde Ulaş beyin peşi sıra.. Oturduğumda sırtıma atlayıp beni gıdıklamak ineği deliğine sokmaktan çok daha cazip geliyordu lakin; ki halen öyle.. Erken mi dedim kimisine, kimisine sıkılıyor onlardan dedim, acaba hiperaktif mi dikkat problemi mi var bile dedim (evet mesleki defermasyon #bilmemkaç)..

Ama yok Ulaş'ın ilgisini sadece sesleri çekiyor, parmağı ile basıp (üzerine koymak yerine) ses çıkartıyor, taklit ediyor.. Ama oynamıyor.. Bir çubuğu bir deliğe sokmak, anahtarı kilide sokmak, tornavidayı vidaya sokuşturmak çok çok daha cazip Ulaş için..

Ulaş sevmiyor bir kutu başında takılmayı, ona has şeyleri sevmiyor.. Bizim de kullandığımız, sınırlı izin verilen şeyler daha keyifli geliyor. Tornavida, çekiç gibi aletlere merak saldığı için ona oyuncak alet takımı aldık. Tamam gene de en favori oyuncaklarından ama oyuncağının pil yerini gösterip benden açmamı isterken ısrarla dolaba gerçek tornavidanın olduğu yere götürüyor beni :))

Gelişiminde bir sorun yok. Yapabiliyor ama yapmıyor. Adam kumbaraya para atıyor yaa.. Ama yok saçma bir kübü yerine koymuyor. İki kere denese üçüncüde isyan ediyor, fırlatıp atıyor oyuncakları..

Ben manyak anne tribindeyim resmen. Çocuk başka şeyler yapmak isterken (örneğin mulanın üzerine oturmak) ben oynasın diye ısrar ediyorum. Bazen gönlümü yapmak için olduğu çok belli bir şekilde iki kere kaydırıyor boncukları, sonra gözüme bakıp yine üzerine oturuyor.

Halen en favorisi içiçe geçen kovalar. Onlarla bu kadar uzun süre oynamasını beklemiyordum açıkçası. İçiçe sokuyor, üst üste kule yapıyor.. Kendi kendine yarım saat takılıyor (dikkat problemi???)

Bir de legolar var.. Onları da üst üste dizip kule yapmak en sevdiği oyunlardan..

Ama yok puzzle yaptıramıyorum.. Yerini gösteriyor elime tutuşturuyor. Galiba Ulaş hırsına yenik düşüyor. Yapamadığında çok öfkeleniyor çünkü. Yapamamaktan korkuyor sanki..

Zorlamıyorum artık. Canı isterse.. Napayım bizim de eğitici oyuncağımız, anahtar, kumbara, tornavida falan olsun.. Çoğunlukla aynı işi görüyorlar zaten. Hem daha ucuz.. Oğlum bizi düşünüyor da sızlanıyoruz yavhu :))

İşte böyle bir hal içinde, eğitici oyuncak çok mu gerekli şeklinde sorgulamalardayım?? Artık kedinin uzanamadığı ciğere çemkirmesi olup olmadığını değerlendirmek size kalmış..