Bakınız, bakınız ve bakınız.. Tüm bu süreçte de geniş aile fertleri ve konu komşunun muhalefetine karşı koyarak biraz kendi bildiğim biraz hogg ablanın yardımları ile bu sorunu 3-4 ay içinde hallettik. Benim de Ulaş'ın uyku sinyallerini fark etmediğimi, çok fazla yorgun ve uyarılmış bir halde uyutmaya çalıştığımı anladım. Neyse evimize komple geçip, geniş ailelerden bağımsız yerleşik hayata geçtikten sonra bu sorun da çözüldü. Büyük oranda yatağına koyduğumda sallamadan, ağlamadan, pışpışlamadan uyur hale geldi Ulaş tospiğim..
Ama bir eksik vardı.. Ben yanında olmazsam önceleri ağlar, becerileri arttıkça ayağa fırlayıp bağırır, seslenir haldeydi Ulaş.. Öyle haydi bakalım iyi geceler deyip gidemiyordum yanından peşimden miyavlayıp duruyordu. Eksik biraz da bendeydi özellikle işe başladıktan sonra zaten tüm gün ayrıyız düşüncesiyle yanından ayrılmak istemiyor, terk ediyormuşum psikolojisiyle suçluluk hissediyordum.
Ama öyle 3-5 yaşına gelmiş de annesi babası yanında olmadan uyumayan çocuklardan olsun hiç istemiyordum. Kendi başına odasında durabilir, kendi kendine uykuya dalabilir yeterlilikte olsun diye düşünüyordum..
Ama işte "etiketler" bilsek bile bizi yanlış yönlendirebiliyor. "Çocuğunu bırakan anne" etiketinden kaçındım galiba, çünkü çevremdeki arkadaşlarım, okuduklarım, gördüklerim büyük oranda çocuk uyuyana kadar yanında bekleyen, yanında yatan, elini tutan kişilerdi. İçimde bangır bangır bir "uzman" sesi hayır dese de demek ki benim de öyle yapmam gerekiyordu...
Neyse bu yaz ikilemime cevap, zaman zaman (bakınız yukarıdaki bakınız'lar) sinir sistemindeki değişimlere neden ve sonuç olsa da sevgili annemden geldi...
Kendisi de 35 yıllık bir anaokulu öğretmeni olarak sen bunu neden yatırıp bırakmıyorsun? dedi.. evet etiket kaygım gitmişti.. Rahatadım, hem de nasıl.. Eeee ama terk edilme zabazibboo... Nasıl? Neden?
Evet ya neden terk edilme hissetsindi ki.. Biz hissettik mi? Ayrıca işten gelince, yemekten önce, yemekte, yemekten sonra, banyodan sonra hep onunla dolu dolu zaman geçirmiyor muyduk.. Oyun, kitap, debelenme, yıkama-yağlama, masaj, sohbet, park...
Önce öğle uykusu ile başladım zira ona daha müsaitti. Eline biberonu verdim, yanına emziği koydum, hadi bebeğim ben gidiyorum, sen sütünü iç, emziğin burada istersen al uyu dedim..
Önce anlamaz bir halde suratıma baktı.. Ne oluyordu, neden yanında oturmuyordum.. Sütü bitince seslendi, önce kaale almadım, itirazlar yüksek perdeye çıkınca yanına gittim: annecim ben burdayım, seni duyuyorum, ihtiyacın olursa gelirim, ama sen şimdi uyuyacaksın ben de işlerimi yapacam uyanınca da parka gidecez dedim.. Tekrar ve tekrar, günlerce yaşadık aynı döngüyü.. Hogg ablanın yatır-kaldır'ının bir başka versiyonuydu, gel-git.. Veee abartısız bir haftada kabullendi yeni durumu ve sütünü eline alıp bana baybay yapmaya başladı..
O dönemde evde olmamın, yanında olmamın, tüm günü birlikte geçirebilmenin de önemli bir katkısı oldu..
Gece biraz daha uzun sürdü.. Çünkü biberon yoktu, belki karanlık, belki babasıyla benim içerde oturacak olmamız (hiç yalan söylmedm, biz de uyuyacaz demedim), tam olarak aklından neler geçiyordu kim bilir, ama gene aynı şekilde gel-git yaparak, biraz yanında bekleyip giderek (ama hiç kaçmadım, el salladım giderken), ama hep giderek :)) bunu da çözdük...
Şimdi gece ritüelimiz şu şekilde: banyo, masaj, sohbet (kısa-günün özeti, yarının planları), ışık kapama, emme, yatağa yatma, öpüşme koklaşma (yanına yatmıyorum ama) el sallayıp iyi uykular dileme ve uyku :)))
Hatta dün kremlerini çekmecesine koymamışım, gitmeden koyayım dedim, karanlıkta onlarla uğraşırken Ulaş tospiği bana el sallıyor, baktı gitmiyorum tekrar sallıyor, baktı hala ordayım başbaş yapıyor.. sonunda işim bitti de oğluşum huzurla uykuya daldı..
Yeni bir sendrom gelir mi acaba?? Beni yanında istemiyor ühühühü :)))))))
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Teşekkürler....