ev kazaları

      Ulaş çok meşgul isimli çalışma

Anne adayının karnında bebekle beraber bir şey daha büyür: ENDİŞE!!!!

Nerede okudum/duydum hatırlamıyorum... Ama kesinlikle doğru bir cümle.. Ve bu endişe günden güne azalmıyor artıyor.. Çocukla beraber büyüyor da büyüyor...

Ulaş mobiliteye geçtiğinden beri evde alınması imkanlar dahilinde olan tüm güvenlik önlemlerini aldık.. Mesleki deformasyon dolayısıyla fazlasıyla endişeli idim.. Eve telefon edip camı kilitlediniz mi diye soracak kadar.. Ama bir o kadar da rahat davranmaya çalışıyorum Ulaş'a hareket alanı bırakmak adına.. Biraz geride durmaya önlemi önceden alıp onu o çerçevede rahat bırakmaya çalışıyorum.. Ama babam hep der kardeşim için gözümün önünde yumuşacık düştü de kırdı kolunu diye.. İşte öyle bir şey sen elinden geleni yap gene Allah koruyor bu çocuk cinsini...

Ulaş bu ara.... #2

...çok komikkkk...

Evet bizim oğlan günden güne komik bir şekil alıyor. Bu iletişim işi onu çok eğlendiriyor galiba... Ben de eğleniyorum o zaman sorun ne???

Sorun iletişimin her zaman net ve anlaşılır olmaması.. Sorun Ulaş'ın kendini yeterince ifade edemediğinin farkında olması ve bommmm öfke patlamaları...

Terrible two erken mi başladı ne?? Şimdi çocuklar hormonlardan erken ergenliğe giriyor ya bu da erkene geldi galiba.. Adam tam bir isyan makinesi oldu...

    Burda da fotoğraf çektirmeme kararı aldı. Benden kaçıp durdu. En son yakayabildiğim şekli bu :)

klasikler

Hayatta klasik sevdiğim yegane alan kitaplar heralde..

Uzun süredir "klasik" statüsünde kitaplar okumamıştım. Hepsini okudum zaten ukalalığı değildi belki ama yeni o kadar okunacak kitap vardı ki, sıra gelmiyordu okunmayan klasiklere..

Neyse son okuduğum birkaç kitapta sıklıkla duyunca merak ettim hiç okumadığım Henry James'i.. İndirimde görünce de aldım. İnce de işe kolay taşınıyor..

park maceraları

Bizim oğlanın park maceraları son aylarda her gün gitmemizle birlikte tam olay oldu..

Önceleri salıncağı fazla sevmeyen çocuk tam bir salıncak delisi kesildi.. Önce kaydırağa götürüyorum hep azıcık enerji harcasın tırmansın falan diye, lakin yürümeye başladığından beri patt yolunu değiştiriveriyor. Doğru salıncaklara.. Bir de öğrendi ki bağırırsa büyük çocuklar iner yer verir. Daha giderken bağırmaya başlıyor. Ama inene teşekkür edecek kadar kibar oğlum. Öpücük muckkk :))

Koşan çocukları mutlaka kovalıyor, kendi badi bacaklarına bakmadan. Yakalayınca da sarılıveriyor, bazen çocukların ağır direnişiyle karşılaşsa da asla yılmıyor.

Çok sosyal, çok aktif ve çok eğleniyor.. Hatta oyuncaklardan çok çocuklar ve insanlar ilgisini çekiyor.

iletişim zamanı :))

Artık Ulaş'la iyiden iyiye iletişmeye başladık.. Fena halde eğlenceli.. Bazen ezberlenmiş gibi gelse de komik mi komik :))

Geçen gün gündüz fazla uyumamış.. Doktora falan gittik dönüşte arabada iyice uyku bastırdı oğlanı, eve gelelim emzirip uyuturum dedim. Geldik daha emerken uyumaya başladı.. O sırada telefon Önder.. Bizimkinin uykusu açıldı. Telefonu kapadım, salladım falan ama yok tekrar uyumayacak açıldı uyku tamamen yatakta oyun oynuyor zıplıyor. Ben de tabi hiç suçu olmasa da Önder'e saydırıyorum. Çocuğun yanında babasına küfür etmemek için de babanın... diye başladığım cümleyi kulaklarını çekecem diye tamamladım.

Ulaş'ın suratında bir sırıtış eller hop kulaklara..:)) Kulaklarını gösteriyor bana.. Ben tabi koptum. Evet annecim kulak orada :))

Kaç yaşındasın'ın cevabı otomatik olarak kalkan bir işaret parmağı ve bazen biii sesi olduğundan her kaç'ın ardından da işaret parmağı geliyor..

14. ay

Eveeeeet.. Bizim tospik 14. ayını da bitirdi...

13. ayı yazmadım... Hem kontrole götürmedim, hem de haziran etkisi yazmamı engelledi..

Doğduğundan beri ilk defa geçen ay kontrole gitmedi Ulaş.. İçim öööle çok bi rahat olmasa da, artık yeter her ay kontrolü, 1 yaşını geçti, gelişimi sağlığı yerinde, az bi sakin dur dedim kendime :))

Önce fiziksel gelişimden başlayalım 14. ay özetine:

Boy: 79 cm
Kilo:10,5
kafa: 45,8

Halen kafa küçük. Ama artık dert etmiyorum, küçük kafalı bizim oğlan da ne yapalım. Böyle de yakışıklı :)

tarih tekerrür mü???

Ben bilmem.. Bilmek görmek nasip olmadı.. Tevellüt yetmiyor ama çok duydum, çok okudum, çok dinledim o günleri...

Hep anlatırlar...

Önce çocuk saflığında demokratik taleplerdi bir araya getirn gençleri.. Umutla inançla ve anladığım kadarıyla safça...

Önce polis şiddeti başladı bu taleplere.. Anayasa delim delim delindi.. Gencecik insanlar işkence ve şiddete maruz bırakıldı...

adım poğoçası

Ulaş tospiği sonunda tüm cesaretini toplayarak yürümeye karar verdi. Desteksiz... Bir yere tutunmadan ve birinin elini tutmadan.. Tamamen yalnız ve bağımsız olarak yürümenin kudurmak için çok daha kolay bir araç olduğunu fark etti ve önce bir kaç adım derken 13 ay 9 günlük iken tam bağımsız adımları arttırarak, 13,5 ay civarı artık yürüme hatta koşma mertebesine erişti.

Bir haftalık Altınoluk dönemi bu yürüme macerasına hız ve cesaret kattı. Çimlerin ve kumların üzerinde düştükçe, düşmenin o kadar da kötü bir şey olmadığını fark etti tosbağ.. Sonra kuduzluk peşinde koştururken düşse de betonsal zeminlere acelesi vadı yakalamadan denize ulaşmalıydı (hiç başaramasa da umut fakirin ekmeği)

Anası da her zaman olduğu gibi bir ritüeli daha gerçekleştirmek, geleneklere bağlı (puhaha) yapısını muhafaza etmek için Tekirdağ'a gittikleri 6-7 temmuz haftasonunu adım poğoçası (bu sözcüğün yazımı her zaman kabusum olmuştur) için fırsata dönüştürdü.

sokak kedisi bob

Kedi ve kitap bir arada olunca ve bu kadar çok duyunca ve bir de tam alışverişin sonunda öneriyi fark edince kaçırmamam gerektiğini düşündüm, hele bir de kapaktan bana bakan hayyam (bir süre birlikte yaşadığım sevgili yaramaz kedicik) benzeri sarı tekiri görünce .. Pat atıverdim sepete..

Kitaplar ilk olarak Ulaş Bey'in denetiminden geçtikten sonra eve kabul edildiler..

tatil, uçak, nişan, vs...

Ne çok şey oldu... Ve ben ne çok şey yazamadım....

Oysa neler neler vardı kafamda....

Oğlum arkadaş doğumgünüsülerine gitti...

Memlekette direniş aldı yürüdü :)

Aaaa sonunda Ulaş da yürüdü...

Okuduklarım vardı, beğendiklerim, beğenmediklerim... Önder'in doğum günü vardı... mübarek üç aylarımızın sonu :)

ama yetişemedim işte...