Ben çocukken ne öyle anneannemde kaldım annemsiz ne başka yerde.. Arkadaş evlerinde kalışım bile lise yıllarında başlar ve bir elin parmaklarını geçmez.. Annemin düsturu şuydu: Nasrettin Hoca'nın sarımsağı başının altında durur.. Konunun Nasrettin hocayla bağını bir türlü çözememe karşın anlamı açıktı: ben nerede sen orada!!!
Tabi annemin öğretmen olup yaz tatillerini bizimle düzenleme şansı bulunduğundan bu o kadar da zor olmuyordu ve bir şekilde sevgili kardeşimle beraber sarımsak olarak yaşamımızı annemin başının altında sürdürüyorduk..
Ulaş doğduğundan beri ben de aynı cümleyi yazları çocuğu buraya ver diyen anneme söyler oldum (nihaha.. intikam soğuk yenir dimi??:) Kışın zaten sorun yoktu.. Yaz itibarıyla da biraz annemin/babamın gelmesi, biraz da izinlerle Ulaşsız zaman geçirmedik -şimdiye kadar..
Bu yazki planlarımız içinde okul yoktu.. Yine izinler ve tatillerle idare edecektik.. Lakiiiiiin... hani hayat sen planlar yaparken başına gelenler oluyor ya hep bizim evdeki hesap da çarşıya uymadı.. İzinler iptal edilip İstanbul ürkütücü bir hal alınca Ulaş tospiği bir haftayı benimle işyerine gelerek geçirdikten sonra bu hafta itibarıyla anneanne-dede yazlığının yolunu tuttu.. Tuttu ama bana bir şeyler oldu..
Yok arkadaş yaa.. Ben hayatımın 32 yılını nasıl yaşamışım.. Nasıl boş-muş, nasıl anlam-sız..
İşten çıkıp eve gitmek istemiyorum.. Ev bomboş. Saçma sapan oyalanıyorum orda burda.. Yemek yapmak istemiyorum, evde oturmak istemiyorum, gezip tozmak istemiyorum, ben daha önce ne yaparmışım bilmiyorum.. Sürekli yaptığım şeyleri ve hatta yapmam gereken şeyleri bile yapamıyorum..
Herkes konuşuyor.. İyiliklerden, güvenliklerden, sağlıklardan bahsediyor.. Şükür!!! Çok şükür!! Ama hiçbir doğru burnumun direğindeki sızlamayı engellemiyor.. Hiçbir doğru sarılıp öpmeyi karşılamıyor..
İşte öyle.. Özlüyorum çok çok özlüyorum!!!
