Her zamanki gibi son söyleyeceğimi başta söyleyeyim. Çocuksuzluk çok zormuş ve de çok masraflı:(
Şöyle ki geçen sefer bu durumu yaşadığımızda evde yemek yapmak istemeyen, evde oturmak istemeyen, mütemadi depresif ruh halleri içindeydim. Bu sefer o kadar değil aslında. Daha iyiyim. Ulaş daha büyüdü, zaten zamanın çoğunu kendi başına geçirir oldu, bizimle işi azaldı. Ondan herhalde ama yine yaptığımız yemekler bitmiyor, akşamları ne yapacağımızı bilmez birbirimize bakıyoruz Önder'le. Hayat çok sıkıcı. Eeee hadi tatil öncesi arkadaşlarla görüşelim, sinemaya gidelim fırsat varken, şunu yapalım bunu yapalım derken zaman geçiyor yalan yok ama bu arada maliyet de artıyor :) Ee bir de özlemden aaay bu nasıl yakışır oğluma diye aldığımız şeyler de var :)
