Biri bedenimde en sevmediğim/beğenmediğim yeri sorsa (ne lüzum varsa, farzı mahal) ellerim derim..
Şöööle ince uzun parmaklı ellere hep özenmişimdir zira...
Belki bundandır hamile iken yapılan testlerde kromozomal bozuklukların ardından ilk sorduğum şeyin elleri olması...
Parmakları demiştim yarı sarhoş Ulaş'ın çıktığını müjdeleyen anesteziste de :))
Ve miniminicikken Ulaş'ın tam bir insan olduğunu hep ellerine bakınca düşündüm. Küçücük, kımıl kımıl parmakları, yumruk yapıp açtığı elleri... Evet elleri bile vardı :))
Uyurken ellerine bakıp izlerdim, bu minik ama dehşetengiz yaratığı.. Buydu işte, benimdi... Hayatımın sonuna kadar esirdim artık biliyordum. Bu ellerdi beni esir alacak olan.
Sonra ellerini keşfetmesini izledim, elleri ile bir şeyler yakalamasını, onları ustaca kullanmaya başlamasını, minicik şeyleri tutup ağzına sokmaya çlışmasını...
Ve Ulaş'ın büyüdüğünü en çok ellerini gördükçe hissediyorum. Kucağımdan taşan bedeni, her geçen gün artan kabiliyetleri, üzerine olmayan kıyafetleri... Ama en çok elleri..
Elleri bile büyüdü tospağmın...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Teşekkürler....