Ben hatırlamıyorum ama konuşmaya yeni başladığım zamanlardan annemin anlattığı bir hatıradır; imbas meni törkin, türkçesi imdat beni kurtarın :) Nereden duyduysam duymuşum ve koltuktan düşecekmiş gibi yapıp bağırırmışım imbas meni törkin diye...
Ama 15 yıllık yalnız yaşamdan sonra (dostlara ve sevgili kocama haksızlık olmasın ama) yardım isteme ile ilgili sorunlar geliştirdim.
O kadar uzun süre her işi kendim halletme alışkanlığı edinince gereksiz bir özgüven ve daha da gereksiz bir acelecilik geliştirdim.
Bir şeye ihtiyacım mı var, şunu istesem amaaan şimdi isteyecem, bakacak, yapacak oooof uzun iş ben yapıveririm şeklinde bir düşünce silsilesine giriyorum ve bu akış tamamlanmadan ben o şeyi yapmış oluyorum.
Bir de çok komiğim nasıl isteyeceğimi de bilmiyorum.. Ya fazla sert emrivaki bir tonlamada olur, ya da yalvarmadan hallice bir tınıda...
Yardım isteme konusunda sıkıntılarımı ilk hamilelik sürecinde fark ettim. Öncesinde her şeyi tek başına yapabilen/yapan bir insan olarak yardım isteme ihtiyacı duymadığımdan böyle bir sorunun idrakına vakıf olamamıştım.
Hamilelikle ilgili en büyük sıkıntılarım da bu noktada başladı zaten.
Kendim yapamama, yapmama gerekliliği noktasında...
Hoppidi hoppidi taburelerden, sandalyelere atlayan, allah ne verdiyse yüklenip en ağır yükleri kaldıran nazım şiirindeki kadınlardan olan ben, bir anda şunu verir misin, bunu kaldırır mısın demek zorundaydım. Çoğunlukla unutup kendim yapsam da, ardından karnıma saplanan hafiften şiddetliye sancılar nedeniyle suçluluk çukuruna yuvarlanmaktaydım...
Doğumdan sonra da bitmedi yardım isteyememe halleri.
Çocuğu emzirirken suyumu unutsam karşımda oturan anamdan da kocamdan da bir bardak su istemek yüktü bünyeme. İşiteceğim azara rağmen istemektense memede çocuk su koymaya gittik...
Ev işlerine gelirsek o konuda kocadan yardım isteyen biri değilim açıkçası.
Kocadan yardım istenir mi ne ayıp, kadının işidir ev işi...
mantığında tabi ki değilim.
Ama o konudaki felsefem çok açık ve çok net...
Evde yaşayan herkesin sorumluluklarıdır evin işleri... Kimse kimseye yardım etmez, herkes kendi sorumluluğunu yerine getirir. Dolayısı ile bu konuda yardım istemem, bazen, gerektiğinde bildirim yaparım. hahaha...
Ama çocuk konusunda kafam çok karışık...
Yok ya yanlış oldu kafam karışık değil de..
Şimdi çocukla ilgili işler de ebeveyn olarak anne ve babanın ortak sorumluluklarıdır.
Yani çocuğu yedirmek, uyutmak, altını almak, vs gibi konularda Önder'den yardım istemem gereksiz, bildirim yapmam yeterli :)... Aslında o bile anlamsız da neyyyyse...
Evlilik/ilişki enteresan bir müessese. Hele sorumluluklar ve görevler söz konusu olduğunda... Bir şeyi bir hadihadi iki defa yapman yeterli. Üzerine yapışır kalır, senin işin halini alır. Çok sıkışıldığında da cümle kalıbı hazırda: ama sen daha iyi yapıyorsun!!!!
Çocuk konusunda ilk günlerdeki bağımlılık ve yapışıklıktan ileri gelen bir anne-bebek ilişkisi oluşuyor. Bu yapışıklığın birkaç ay içinde çözünmesi gerektiği kanaatindeyim yoksa...
Yoksa durum vahim....
Durumun en vahim olduğu taraf tahminlerin aksine çocuk değil...
Çocuk bağımsızlık kazanır. Hele ki Ulaş gibi bir çingene pilici ise :) (Evet kazanamadığı/kazandırılamadığı durumlar var ama mesleki deformasyona girip psikolojik irdelemeler yapmayacağım. En azından bu yazıda hahaha)
Hayır anne de değil. Hayatla tek bağı çocuk değilse...
En vahimi baba da.. Daha da vahimi karı-koca ilişkisinde...
Dışarda kalmayı alışkanlık edindiği noktada çocukla ilgili bir sorumluluk almak zor gelmeye, yük gelmeye başlıyor babaya. Kendini beceriksiz ve yapamaz hissediyor ve yapmaktan/yapmaya çalışmaktan çekiniyor.
Sonra kadın yıpranıyor, ilişki yıpranıyor... Yani şöyle çocuğu babaya bırakayım da bir iki arkadaşla oturup iki bişey içeyim olmuyor. Çünkü güven oluşmuyor.
Bildirimler işlevsiz hale geliyor.. Yardım??
Belki de en ağır gelen bu: yardım istiyormuşum gibi oluyor. Ama istemiyorum...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Teşekkürler....