Bir şarkısı vardı Pinhaninin "haftanın sonu bi nakarat gibi..." diye...
Öyle büyük hayallerim yok hafta sonu ile ilgili. Artık plan yapamıyorum zaten. Ulaş'tan beri yani..
Ama bir anda fark ettim ne çok olmuş, dostlarla buluşup bir yerde kahve-kurabiye yapmayalı, boş lakırtılarla vakit öldürüp huzur bulmayalı. Ya da şöyle güzel bir filmi sinemada oturup izlemeyeli...
Ya da hadi yaa bir yerlere gidelim demeyeli.. Ya da başıboş sokak sokak gezmeyeli..
yadayadayada...
8 ay mı ne??
Yok o kadar değil aslında, havalar soğuduğundan beri.
En azından kahve kısmı.. Yoksa 1 yıl olacak sinemaya gitmeyeli. Diğerleri daha az belki.
Oysa içimdeki şeytan bırak babaanneye git sinemaya dese de, sinema eleştirilerini okuyup izleyip iç geçirsem de, Ulaş'ın gülüşü gelince aklıma vazgeçiveriyorum fikrimden.
Oysa; şöyle güneşli bir pazar olsa... çıksak deniz kıyısında yürüsek biraz.. Ankara'dayken en çok özlediğim şeydi deniz. Bütün yolları denize çıkacakmış hissi verirken oysa..
Şimdi, bu denizli şehirde.. denizi en güzel şehirde... öyle çok oldu ki deniz kıyısında yürümeyeli, bir çay içmeyeli. Gerçi sahilde çay bahçesi de bırakmadılar ya :((
Neyse... Haftanın sonu işte.
Hafta hafta saydığımız ömrümüzde bir hafta sonu daha....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Teşekkürler....