ODTÜ'lü olmak başkadır.
Yok! Tarihinden, kalitesinden, prestijinden, eğitiminden, kültürel ve sosyal yapısından bahsetmeyeceğim...
Hayır! Son dönem popüler gündem değiştirme malzemesi olaylarına da girmeyeceğim!
O müthiş reklam filmi bile değil derdim...
Benim derdim, benim ODTÜ'm... ODTÜ'deki bireysel tarihimdir bu yazının konusu...
Ben ODTÜ'yü tanıtım toplantısında tanıştığım kedileriyle hatırlarım öncelikle...
Sandviçlerini kedilerle paylaşan "teröristlerle".. Evet kedileri bir nebze teröristti itiraf etmeli.. Elinizdekine atlarlardı, dolabınızda doğururlardı, bankları, çimleri her yeri işgal ederlerdi. Ama beslerdik onları gene de. Severek..
Çimleri hatırlarım çok çok. Uzun pazar pikniklerini. Her sözcüğüne kadar okuduğumuz gazeteleri.
Yurt mutfağını hatırlarım, çay-kahve ile "sabahladığımız" sınav dönemleri (ÇS* insanı değildim, sessizlik konsantrasyonumu bozuyor :)
Tiyatro festivali, konserleri ve sineması ile. Baba serisini bile izleyebildiğim.
Türkülerle hatırlarım ODTÜ'yü. At martini Debreli Hasan dağlar inlesiiiiin...
Devrim stadyumunu, bahar şenliklerinde yanan devrim "ateşi"ni hatırlarım.
ODTÜ'yü McDonald'sla hatırlarım. Kampüsün ortasında bayrak gibi dikilen, kimsenin uğramadığı, boş McDonald'sla.. Ve gidişiyle hatırlarım McDonald'sın (ben ordayken gitmişti en son).
Hocalarımla hatırlarım. Tek tek sayamayacağım kadar değerli insanlarla. Bunu unutmak mümkün değil zira her gün yaptığım işi iyi yapmamı sağlayan her şeyi onlara borçluyum.
Havasındandır, suyundandır... Hiç alakasız insanları bile sarar ODTÜ ruhu. Kolay değildir Deniz Gezmişler'in uyuduğu yurtta uyumak. Ağırlığı vardır "Dede"lerin oturduğu amfilerde oturmanın...
Bilim sorumluluk gerektirir. Bilmek bir yüktür. İşte ODTÜ bunun bilincini de verir...
Bu yüzden gururdur ODTÜ'lü olmak..
Sevdalınız gururludur...
*çalışma salonu
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Teşekkürler....