Durup durup ağlıyorum, Ulaş'a bakıp ağlıyorum, durup gene ağlıyorum...
Ben ne kendini bilmez, ne ukela, ne şapşalmışım meğer...
Ben ne de bir halt sanarmışım "bağımsızlığı", ne de büyük büyük konuşur, nasıl da hiç bilmezmişim bir gülüşe bağımlı olmayı....
Depresyondayım a dostlarrr....
Koca gün biraz uyusun derdim oysa ki... Azıcık okuyayım yazayım, hiç değilse kafamı dinleyeyim diye...
Şimdi uyurken uyandırasım var. Bi kuple gülücük için..
"Çocuk da yaparım kariyer de" kadınıydım. Hatta doktora da, kişisel gelişim de... (kastım saçma sapan kitaplardan ziyade çeşitli kurs ve seminerler. belirteyim isterim)
Çocuğu için işi bırakan hemcinslerime -dürüst olayım- küçümseyerek bakar, önce kendi olmalı insan, sonra anne, eş vs derdim.
Hatta "ben başlarım hemen işe yav, canım sıkılır bütün gün evde" cümlesini kuralı en fazla 7 ay olmuştur.
Yok aslında fikrim değişmiş değil.
Önce "kendi" olmalı insan. Kendi olmadan hiçbir şeye faydası olmaz. Çalışmadan üretmeden mutlu olunur mu hiç?
Ama...,
Ama'sı çok aptalca, çok basit...
Korkuyorum.
Kaçıracağım diye korkuyorum.
Ulaş beni daha az sevecek, bensiz büyüyecek, bensiz konuşacak, bensiz yürüyecek diye korkuyorum.
"Aptalca" demiştim.
Aptalca ama....
bu şapşallıkları,
bu maskaralıkları,
bu gülücükleri....
ve daha bir sürü şeyi KAÇIRACAĞIM diye korkuyorum :((
Çalışan her anne bu yazıda kendinden biseler bulur..o kadar güzel ifade etmişsiniz ki ... öyleyse ben koca bir aptal ve korkagin tekiyim ..bazen dışardan gelip o hayranlıkla özlemle bakan gözleri görünce çalışsam napardim acaba diyip. içime sokasim geliyo .kısacası çoook klasik olucak ama anne olmadan anlasilmiyo ...tebrik ediyorum ve kolayliklar diliyorum...
YanıtlaSilben de aynı duyguları paylaşıyorum bu aralar...:(((
YanıtlaSilkaçırmayacaksın desem yalan olur büyük kızım ilk adımlarını kreşteki bakıcı ablasına attı hayatımda hala bu kadar zoruma giden bir şey yoktur kaçırdığım şey çoktu ve düşündükçe üzülürüm bazılarına işten çıtığında koştura koştura gidip çocuğun a kavuştuğun anın keyfi bir başka olur başka hiç kimseyi herhalde her bu kadar özleyemezsin...
YanıtlaSilama işe başladığında sen tekrar sen olduğunda onunla ilişkinin kalitesi geliştiğinde her şey çook farklı olacak onun uyumasını değil uyanık kalmasını istediğini farkedecek onunla dinlendiğini onun neşe kaynağın olduğunu daha fazla hissedecek sen işinden keyif aldıkça oda senden keyif alacak çünkü o sen mutluyken çok mutlu olcak (çifte tecrübe) figen suntur
destek ve ilgi için teşekkürler. benim de en büyük korkum oldu bu "bensiz bir şey yapması" fena halde kıskanır oldum Ulaş'ı :(. Ama işe gidip gelmek de benim için iyi oluyor hani. Özlesem de, Ulaş'ı görünce ağlayacak gibi olup hatta ağlasam da işte iken kendimi daha iyi hissediyorum sanki...
YanıtlaSil