memeli yazı

Çocuk doğduğu andan itibaren sen kucağındaki kırmızı-siyah yaratığa adapte olmaya çalışırken, ilk sorudur: emiyor mu? sanki emmiyor olsa soran emzircek öyle bir kafa.. Hasbelkader emmiyor desen, süt az desen 40 milyon nasihatla karşılaşırsın.. Yiyecekler, içecekler listesi yapılır, her şeyine karışılır.. Öncesinde senin kadınlığın olan meme, mahremiyetin olan bedenin bir anda herkesin üzerinde konuşup, elleyip dokunabileceği, açıp göstermenin sakıncası bulunmayan bir kamu arazisi oluverir..

Bu tabi ki de Ulaş'tan önce çok da bilmediğim bir mevzuydu, kadın üzerindeki emzirme baskısı.. Hatta emzirme reformu diye bir şeyin varlığını bile Ulaş'la öğrendim.. Süt vardır, çocuk emiyordur, emer.. Yoksa yapılacak bir şey yok.. diye düşünürdüm.. Zira annem beni ancak 4 ay emzirebildiği için ne ben eksiktim, ne o.. Öyle bir suçluluk hissi de gözlemlemedim kendisinde.. (ama döndü geldi bana arkadaşımın kızı şöyle sağıyor, böyle emziriyora o ayrı :))

Biz (böyle bir biz var biliyorum) başarı odaklı bir jenerasyonun anne insanları sanırım emzirmeyi de başarı olarak algıladık.. Bu yüzden ben üzerimde bir baskı hissettim belki de.. Belki de her zamanki toplumsal arızamızla asıldan kaçıp uzaklaştık ve kadına yönelttik bakışları.. Aslolan doğum izniydi oysa, aslolan emzirme odaları, iş yerlerindeki şartlardı.. Ama hayır her şerde ve şeyde suçlu ve sorumlu olan kadın'dı bunda da sorumluluk sahibi: Emziriyor musun???

Öyle bir suçlayıcı hava, baskı ortamı.. Ve başarı odaklı biz emzirirsek başarılı anneydik.. Emziremiyorsaksa başarısız ilan edilecektik daha anneliğimizin ilk günlerinde..

Tek derdi ve takıntısı emzirme olan anneler tanıdım.. Emziriyorlardı ve çocukla yegane temasları bu süreçti.. (Tabi ki meme bırakma da anne için travma oldu) Akılları fikirleri memelerindeydi.. Ne yeselerdi de sütleri artsaydı.. Nerede sağabilirlerdi bu mekanda...

Çocuk emmediği için, süt gelmediği için depresyona giren anneler tanıdım.. Süt yoktu.. Her şeyi yapıyorlardı ama gelmiyordu.. Yetersizdiler.. İçlerinden çıkan varlığa yetemiyorlardı..

Emzirmek istemeyen ve bunu söyleyemeyen, çocukla bu sebeple düşmanca bir ilişki geliştiren anneler tanıdım..

Ben şanslıydım.. Doğum iznim, süt iznim, kendi odam derken sütüm vardı, Ulaş emiyordu emzirdim.. Bu sebeple belki de emzirme sadece konu komşuyla, hısım akrabayla yaptığım yaaa istemiyorum soğan yemeyeceğim, hayır helva yemem, tartışmalarında sorun oldu..

İtiraf ediyorum: İlk zamanlar ben de hiç sevmedim emzirmeyi.. Canım acıyordu, herkes emzir emzir diyordu, orta yerde mememi açmam bekleniyordu, tek vazifem emzirmekmiş gibi davranılıyor, inek kıvamında hayat sürüyordum (doğum sonrası arayıp eee annelik nasıl diyen arkadaşıma şu an kendimi anne değil inek gibi hissediyorum deyişim latife değildi).. Ama sonra fırtına dinince, su yolunu bulup biz bize kalınca benim can acılarım geçip canımla canımı beslediğimi fark ettiğimde değişti emzirmeye bakışım.. Sadece ve sadece benimle paylaşabildiği bu süreç onu yalnızca doyurmuyordu, beni hayatında (en azından o zamana kadar olan hayatında) tek ve biricik kılıyordu (allaam nasıl bir ego patlaması o yavhu :) Üstelik memeden başını kaldırıp bana güldüğü anlar hayatımın en anlamlı işini yaptığımı hissediyordum.. Elimi inceleyişi, beni inceleyişi, burnunu memeye dayayıp koklaması.. Hayatta böyle mutlu olduğumu hissettiğim, böyle işe yaradığımı hissettiğim hiçbir şey yapmadım dedirtiyordu..

Evet emzirme reformu gerekli.. Evet emzirmenin önemi anlatılıp bu sebeple politikalar üretilmesi, çalışma şartlarının emziren anneler için daha uygun düzenlenmesi talep edilmeli.. Ama dönüp dolaşıp sorumluluk yine kadına yüklenmemeli.. Emzirme bir şans ve dahi tercihtir kanımca.. Şansı arttırmak için her şeye eyvallah ama tercihlere müdahale etmeyin yaaaa.. Konuşmayın, sorgulamayın, yargılamayın, çocuk ve anne arasındaki bu süreci.. Bir müdahil olmayın canım..

Bir de; emzirme bir başarı değildir.. Başarı sonuçta ortaya çıkandır..  :)))

Bu hafta emzirme haftasıymış da.. Onun adına....