Geçen gün bir arkadaşla konuşuyoruz.. "Çocuğun planlarımı bu kadar engelleyeceğini bilseydim biraz daha beklerdim" dedi ve ekledi: "bunu hiç kimse söylemedi" Çocuklu hayatla ilgili pek çok şeyi anne-babalardan duyamazsınız zaten.. Ki duyduklarınızı da anlayamazsınız.. Anladığınızı sanırsınız hak verirsiniz ama anlayamazsınız.. Kendimden biliyorum :((
Mesela biri size "çocuk ateşlendiğinde hayat durur" dese; anlarsınız.... Hak verirsiniz büyük ölçüde, ama "biraz abartıyor sanki" dersiniz için için; dersiniz yalan yok.. ben de demişimdir.. çocuktur ateşlenir, hastalanır, tabi ki önem vermeli ama abartmamalı demişimdir.. kesin demişimdir yani.. zira ben ne desem yutmakla imtihan ediliyorum...
Evet hiç kimse çocuğun hayat ve sizin aranızda bir bariyer olduğunu söylemez.. Söyleyemez, çünkü hayat algıları değişmiştir.. Yukarıdaki cümleyi kuranlar arzuladıkları örnekleri dosyalayıp, kendilerine iyimser bir dünya yaratanlardır.. Abi bak adam çocuğu ile dünyayı dolaşıyor, baksana küçücük çocukla dağa çıkmış.. mışmışmış.. Ne zamanki çocuk dışarı çıkar o dünya yerle bir olur, e arada isyan her insanın (anne-babaların bile) hakkıdır..
Ben de dedim, çocuğunu hayatına entegre et diye.. Üç buçuk yıl sonra bilmiyorum kim kime entegre oldu ;))
Ama kimse demez size; çocuk bütün hayatını esir alır diye.. sadece bugünü değil üstelik kalan tüm ömrünü.. tüm planlarını, tüm hayallerini esir alır.. Kimse söylemez beklemeyin.. Yeni nesil anneler mükemmeldir çünkü. Kilo almadan doğurur, isyan etmeden uykusuz kalır, şikayet etmeden büyütürler çocuklarını.. Bu arada tüm planlarını da gerçekleştirmeye devam ederler. Bu imajı yıkacak hiçbir güç yoktur.
Ben mükemmel değilim.. Uzaktan bile yanından geçmiyorum. Öfkeleniyorum, bağırıyorum bazen çocuğuma.. Yapamadıklarıma o kadar ah etmesem de (nedense buna hazırlıklıydım) zaman zaman alana ihtiyaç duyuyorum.. Ama en dayanıksız olduğum nokta 3,5 yıl sonra çıktı ortaya (gerçi hamilelik ve ilk bebeklik döneminde işaretleri vardı): Hastalık.. Ben hastalığa tahammüllü değilim.. Bebekliğinden beri -kendimi bildiğimden- paranoyaya bağlamamak için ateşini ölçmediğim çocuğun ateşini günde 50 kere ölçer olunca, ruhi hastalığım açığa çıktı.. Durup durup ağlıyor, korkudan oraya buraya sarıyorum..
O yüzden söylemedi demeyin: Bir çocuk hayatınızı esir alır, bazen minicik bir mikrop ile akıl ve ruh sağlığınızı egemenliği altına alabilir.. Duyduğunuza inanın bir evde çocuk hastalandığında dünya durur..
Planlar mı??? Heyyyy.. O ne ki?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Teşekkürler....