Yalnız kalmayı oldum olası sevmişimdir.. Hatta tek başıma yaşayıp da haftanın çoğu gecesini evde kitap okuyup, dizi izleyerek geçirmek bir oyalanma değil tam anlamıyla keyifti benim için.. Önder'le yaşamaya başladıktan sonra bu yalnızlık keyifleri doğal olarak azaldı.. Daha çok birliktelik keyifleri edinmeye, tek başına'lıktan birlikte'liğe geçiş yapmaya çabaladım.. (öff evet benim için pek de o kadar kolay değildi bu, senelerce yalnızlığı/melankoliyi yüceltmiş biriydim sonuçta) Ama oldu (büyük oranda) başardıK....
Biz Önder'le dost olmayı başardık.. Evlilikte (bir evlilik terapisti olarak) en önemli unsurun dostluk olduğuna inanırım.. Tutku, aşk zaten olması gereken duygulardır ama dostluk olmadan bir arada bir şey üretmek, bir amaca bağlanmak imkansız.. Zaten hayatının büyük çoğunluğunu yanında geçirdiğin bir insanla da ortak paylaşımlar üretemiyor, bunlardan keyif alamıyorsan keyifli bir hayat da zor.. Neyse işte biz Önder'le dost olduk.. Birlikte bir şeyler yapmak bize keyif veriyor.. Birlikte eğleniyoruz..
Ama insan yalnızlığı da özlüyormuş.. Tabi ki birbirimize boş alanlar yaratıyorduk -Ulaş'tan sonra seyrelse de- başkaları ile görüşüyorduk, ama Ulaş doğduğundan beri evde tam anlamıyla yalnız kalmamıştım.. Yalnız anlamında yalnız.. Yapacak bir iş çıkarmadan, sadece kendimle muhattap olarak geçireceğim bir zaman dilimini ne çok özlemişim meğerse..
Önder maça gideceğini söyleyince Ulaş'ın erken uyuma ihtimalini düşünüyordum ki oğlum anasına bir kıyak yapmaya karar verdi ve yemek biter bitmez daha Önder gitmeden ve dahi masa kalkmadan koltuğa yayılıp sızdı.. Önder kapıdan çıkarken bana düşen de çayımı, çekirdeğimi alıp bilgisayarın karşısına oturmak oldu..
11 sezonu başlayan dizinin 9. sezonunu bitirememişim daha ne ayıp ;)) Hemen oturdum.. Ohh misss.. Yapılması gerekenler yok, ses yok, talep yok, sadece ben ve.. ve ne istersem.. Nasıl özlemişim..
Yalnızlığım benim çoğul türkülerim/ne kadar yalansız yaşarsak o kadar iyi..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Teşekkürler....