Bazen boğazım düğüm düğüm olup kalakalıyorum. Ne söylesem boş, ne yazsam anlamsız geliyor. Bazen gerçekleştiremediğim -tamamen tembelliğimden, rahatlığımdan- gerçekleştirmediğim planlarımı hatırladıkça içim kıyılıyor.
Bu sosyal medya sinir bozucu bir şey laf aramızda.. Çok ilgim alakam olmamasına rağmen, şöyle bir dolanayım, İnstagrama falan bakayım dedim miydi başım dönüyor.. Evet herkes mutlu, herkes müthiş, şapşahane hayatlar yaşıyor herkes kabul ediyorum bunu zaten.. Hiçbir sorunumuz yok allahaşükür. Kimse parasızlık çekmiyor, kimse alacağını, yiyeceğini, gezeceğini iki kere düşünmüyor.. Kimsenin başına üzücü şeyler gelmiyor.. Hastanede bile mutlulular.. "ayy ne şahane serum verdiler bana" diyor.. Tamam zaten sosyal medyada gezinen insanların -benim gibi az gezinenlerin bile- önkabulü olmalı bu durum ama bu kadar mükemmellik bazen beni çileden çıkarıyor..
Hele planlarımla karşılaştıkça ne yapmıyorum diyorum.. Neyim eksik.. Mükemmel bir anne değilim.. Olmak gibi bir iddiam bile yok.. Ulaş'la olmak dünyada yaşayabileceğim en büyük keyif ve en güzel deneyim olsa da o okulda yada başka yerlerde mutluyken ben de bir ohhhh diyorum yalan değil.
Harika bir aşçı hiç değilim.. Yemek yapıyorum işte çocuk aç kalmasın diye.. Kimse hastalanmıyor yediklerinden, kimse tiksinmiyor.. Severek yiyorlar.. Yetiyor bana..
Cesur bir gezgin değilim.. Yeşil pasaportu aldığımızdan beri tatil planlıyoruz halen bir halt edemedik..
Ben zaten hayat konusunda hiç cesur değilim.. Büyük değişiklikler, ani kararlar hiç bana göre değil.. İş değiştirmek, ev değiştirmek -aldığım en cesur karar çocuk sahibi olmaktı o da oldu bittiye geldi :))
Ama planlarım var.. üretmek üzerine kurulu planlar.. Hepsini doktora mezuniyetine bağladığım, bi bitsin daha neler yapacağım dediğim planlar.. Şimdi neden yapmıyorum bilmiyorum işte.. Sanki doktora çok zaman ayırdığım bir şeymiş gibi.. Aylardır ne yaptım? Hiçten biraz fazlasını.. Peki planlarımdan hangisine zaman ayırdım?? Hiç bile diyemeyeceğim zira şu saate kadar aklıma bile gelmediler..
Her şeyi bir şekilde geleceğe erteliyorum. Daha ne gelecekse, yaş gelmiş 35e.. NE zaman yapacağım yapacaklarımı.. Yok oğlan biraz büyüsün, yok doktora bitsin (onun da biteceğine olan ümidim azalıyor ya) yokşuyokbu.. Hep bir erteleme.. Hadi git dese biri -burada biri Önder oluyor galiba- kalakalırım gözüne far tutulmuş tavşan gibi, hadi yap dese, başlarım sıralamaya ezberimdeki tüm bahaneleri..
Ne zaman hazır olacağım merak ediyorum.. Artık mezar taşıma yazarlar daha planları vardı diye..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Teşekkürler....