Bu başlığı atalı bir kaç zaman oldu aslında.. Ancak başlığı atmamla bir anda Ulaş hallerinde ani bir değişim olunca yazıyı yazmadım.. Amaaaa..
Aradan bir ay geçmedi ki aynı sendromun içindeyiz yeniden.. Adını koyamadığım şeylerden zaten hoşlanmıyorum, bir de anlayamadığım bir kriz halleri iyice zorluyor beni.. Ciddi sabır zorluyor ki hep söylerim sabır sahip olduğum meziyetlerden biri değildir-yada değildi demeliyim galiba zira Ulaş'la birlikte bu konuda epey yol aldım sanırım. Kendime şaşacak kadar sabır gösteriyorum bu krizlere..
Cumartesi sabahı başladı kriz özel programı.. Sürekli bir mızıldanma, gözümün içine baka baka yapma dediğimi yapma, ağlama.. Ama dozu çok yüksek değildi.. Tolare ediliyordu.. Öğlen uykusundan sonra zaten gezme falan günü kazasız belasız bitirdik..
Ama pazar çok zorlayıcı bir gün oldu.. Daha sabah kahvaltısında başlayan mızıldanma ve huysuzlanma tüm iyi niyetime karşın -laf olsun diye demiyorum, tüm sabrımla adama balkonda havuz yaptım, parka götürdüm ve söz vermiş olduğum oyuncağı aldım- tüm gün ve gece bitmedi.. Bir çocuk bütün gece uyumaz mı?? Uyumadı.. Kalkıp kalkıp yeni oyuncağını seyretti, uykulu uykulu bıdırdadı..
Böyle zamanlarda hep sorguluyorum, farklı ne oldu diye? Zira Ulaş huysuz bir çocuk değil.. 2 yaş, 3 yaş, sendrom mendrom halledilmeyecek şeyler değil.. Tamam kural bozmak istiyor, tepkimi ölçmek istiyor yapma dediğimi yaparak, beni deniyor.. Ama bu sürekli mızmızlık ve yapışıklık hali başka bir durum..
Bu şekilde davranarak bana bir şey anlatmak istiyor ama ne? İlgi ihtiyacı mı, daha fazla birliktelik isteği mi? Yoksa başka bir şey mi? İşte bu anlayamamak beni sinir ediyor..
Sarılıyorum, konuşuyorum.. Sanki bir yeri acımış gibi davranıyorum böyle zamanlarda.. Kendimi de sürekli teskin ediyorum: geçecek, geçecek..
Ama çok zorlanıyorum.. Sabır oyunları bana göre değil, hiç değil..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Teşekkürler....