Yine bir Eylül ayından, tüm ağustosu rehavet ve tembellikle geçirdikten sonra yine hararet ve haketle.. yine mutsuz bir ülkeden merhaba..
Günlerdir yazsam mı yazmasam mı çelişkileri içindeyim.. Günlerdir kendime diyorum ki: başkalarının çocukları ölürken benim çocuğum okula başlamış-mış, aman da ne önemli..
Ama bu ülke böyle işte.. Biz hiç önemli değiliz.. Hep daha önemli şeyler var.. Aslında durumun temelinde yatan da bu belki..
O yüzden yazmaya karar verdim.. ÖNEMLİ!! Çok önemli, çünkü benim hayatım, bizim hayatımız demeye karar verdim..
Ulaş bu ay itibarıyla artık okullu bir çocuk oldu (bu sabah bana bildirdiği üzere üzere okullu büyük bir çocuk-muş kendileri)
Aslında nasıl anlatsam bilmiyorum.. Zira pek çok şeyde olduğu gibi, yine sorunsuzca (büyük oranda), yumuşakça bir geçiş yaşadık yeni hayatımıza.. Tabi yaz boyu okul gezerken onu da sürüklememin, yaptığım süper propagandaların ve karar verdikten sonra sık sık çeşitli bahanelerle okula gidip gelmemizin (annemin de katkılarıyla) okulu benimsemesini sağladığı doğrudur.. Bunun dışında zaten bebekliğinden beri bağımsız yetiştirme çabalarımız da etkili.. Bu bağımsızlık iş de aldı başını gitti bu yaz.. Adam resmen özerklik ilan etti.. Bizimle takılmadı, ben Beyya'ya gidecem, ben meydana gidecem şeklinde bildirimlerde bulunup, koca gün bizi aramadan takıldı..
Tüm bunlardan haraketle okul sürecinde hiç sorun yaşa-MA-yız demek de pek mümkün değildi tabi..
Evet ilk gün sabah kalktık, kahvaltımızı yaptık, gayet güzel gittik okula.. Girdik birlikte, ben koridorda otururken Ulaş bey okulun balayını yaşamaya başladı, yanımdan geçerken bile suratıma bakmaması biraz kırıcı olsa da :) Bir süre sonra vedalaştım, gittim 1 saat, döndüm geldim aldım -her şey yolunda!!! Ertesin gün yine kalktık, kapıdan bırakıp gideyim mi seni mırın kırın yaptı, bugün de mi okula gideceğim dedi. Evet bundan sonra hep gideceksin dedim.. Biraz hayalkırıklığına uğrasa da, kahvaltı etmeyerek sabote etmeye çalışsa da kalktık gittik.. Anladım ki kapıdan bırakıp gitmek için biraz erken ben de yarım saat kadar bekleyip vedalaştım, 2 saat sonra gittim aldım.. Ertesi gün 3 saat, ertesi gün kapıdan bırakıp neredeyse akşama kadar, ertesi gün de tüm gün!!! Her şey yolunda!! Sorun yok!!
Sadece birkaç kere annemi özledim demiş, uyku vurunca biraz arıza çıkarmış, arkadaş ilişkilerinde biraz agresif davranmış o kadar.. Bir de akşamları bana karşı bir özlem, kıçımdan ayrılmama hali vardı ama hepsi normal.. Alıştı.. Bir sıkıntı yok! Bu hafta artık tam gün, sabahtan akşama orada.. Hala sabahları sen de gelecek misin? Kalacak mısın diyor ama rutini kavradı!! Akşamları hala iki çelişik duygu arasında bocalayıp (özlem ve öfke) bir vuruyor, bir kucağımdan inmiyor ama o da geçecek..
Yoruyor onun bu duygusal gelgitleri ama anlıyorum.. Haklı adam.. Geleceğimden emin olduğu evdeydi bugüne kadar.. Bildiği, güvendiği, her istediğini yapan insanlarlaydı. Tekti, biricikti.. Özgürdü.. Şimdi kurallar var, başka çocuklar var, rekabet var, endişe var her şeye rağmen..
Çelişkili duygular arasında bocalarken benden çıkarıyor tabi hırsını.. Ya kucağımdan inmiyor, ya da vurup bağırıyor.. Bense sakin ve anlayışlı olmaya çalışıyorum.. Özlediğini, endişelendiğini ve öfkelendiğini biliyorum.. Sık sık sarılıyorum, sevdiğimi söylüyorum.. İş çıkışı nasıl koşa koşa geldiğimi anlatıyorum, otobüsten nerede indiğimi, hangi yoldan geldiğimi gösteriyorum.. Okulu övüyor, öğretmenini pohpohluyorum.. Okulla ilgili anlattığı şeyleri dinliyor, soruyor, şaşırıyor, seviniyorum.. (etkin dinleme işimiz :)) Duygularını ifadesine ortam yaratıyorum.. Hep tekil şahıs yazdığıma bakmayın, Önder de aynı.. Hatta Ulaş okulda olanları ona daha fazla anlatıyor :)
Böyle böyle bu endişeler de geçecek biliyorum.. Hatta agresyon kontrolünde daha becerikli artık (özellikle okulda :).. Daha da iyi olacak..
Artık okullu bir çocuğum var.. Büyüyor, büyütüyor!! Zaman gereksiz bir şekilde hızla akıyor!!!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Teşekkürler....