Boğazına havuç kaçırdı ama ciddi bir durum değil, biraz da maymunluktan öksürüyor.. Baktı bende haraket yok, sırtına vuruyor.. Sırtına vurmam lazımmış :))
Bu aralar yatırıyorum, yarım saat kadar sonra yanına çağırıyor.. Her gün bir icat.. Geçen gece ev biraz serindi yorgan örttüm üstüne.. Kalkmış battaniyeyi çekiştiriyor ve buyuruyor beyimiz onu örtecekmişiz.. Dün de iki küçük hayvan oyuncağı yatağında kalmış, onları bana vermek istemedi ısrar etmedim.. Onlarla yattı... Bir süre sonra uyaran bir tonla sesleniyor: Anneaaa gittim.. Doğruldu yatağından elindeki hayvanı üzerime salıyor mööööö.. ama yavrım möö öbür elinde bu at demedim.. Karanlık ne de olsa.. Hadi yat annecim uyu, uyku saatin geldi dedim yalnızca.. Kahkahalarımı ağzımın içinde tutmaya çalışrken..
Kapı çalıyor.. Ben de ellerimi yıkıyorum banyoda.. Tosbikten uyarı: Anneaaa dabı.
Ulaş'ı yatırdım.. Bilgisayarı açıyorum.. Bilgisayardan garip sesler çıkıyor, açılmak yerine.. Biiip, biiip, biiip, biiip... araba yanaşıyor sanki dedim içimden.. Biraz sonra içeriden bir ses.. anneaaa.. haşmetmahap bizi çağrıyorlar.. koştum efendim yavrucuğum dedim hemen eller ileri uzanmış, direksiyon pozisyonu almış, nınnnnn? gülmemek için zor tutuyorum kendimi.. annecim evet dışarıdan arabalar geçiyor dedim.. Bu lafın üzerine camdan bakmaya yeltendi ama, hadi yat uyu sen sözümü dinleyerek, uyumaya karar verdi.. evet ya içerde araba var :)
Bazayı kaldırıyor, canhıraş kaldırdığı koltuğun üzerine çıkıyor, Sonra ağırlığını vererek yeniden indiriyor.. Yaptığında ondan iyisi yok.. Kahkalar çınlıyor.. Baza fazla kalkar, bacağı eremezse, çığlık çığlığa.. Bu oyun abartısız yarım saat sürüyor :)
Ulaş'a kuzen geldi :) Umut..Haftasonu ziyarete gittik.. Ulaş düşündüğümden çok daha müşvikti.. Bebeği sevdi, okşadı.. Kollarını ve bacaklarını.. Bir ara kafasına, yüzüne yeltendi -zira bu aralar en ilgisini çeken vücut bölgesi yüz- olmaz annecim bebeklerin yüzüne, kafasına dokunulmaz.. Hemen çark etti eller, kollara doğru bir yandan da bana bakıyor.. Burası oluyor dimi??
Bebeğin odasına girmek istiyor.. Bir baktık kapıyı çalıyor.. Gel diyor mu annem dedim.. Geeee dedi.. Dayısıyla gidip baktılar :))
Yatağa da -hiç amennağı yok- sıçrayıp çıkıyor.. Tabi içine girmek yok :))
Fotoğraf çekiyor babası.. Ulaş oturuyor, Umut babasının kucağında.. Ulaaaaş babana bak diyoruz, O da Umut'u dürtüp babasını, bakması gereken yeri, gösteriyor.. :) Bir ara Ulaaş Umut küçücüüüük dimi? dedim.. Sesimi inceltip, iki elimi birbirine yaklaştırarak, biraz sonra bebeğin başına geldi, incecik tiz bir ses ve aynı el haraketiyle cücücüüüüüü dedi.. Şimdi Umut nasıl Ulaş diye sorduğumuzda aynı şeyi yapıyor.. Kendi kocamannnn ya :)
Başından beri uyardığım ve korktuğum şey gerçekleşti.. Ben yokken, bana yaptıramadıklarını babaanneye yaptırıyor.. En son bu sabah karga hazretleri bile henüz kahvaltısı etmemiş, ben hazırlanırken, Ulaş bey vitrini açıp şekerlikten şeker almış, bir baktım bir şeyler geveliyor.. Ağzında ne var dedim, parmaklarını birleştirmiş nefis yapıyor bana.. Hemen atladım üstüne ağzında kalanları alıp çöpe attım.. Bir güzel de azar.. Ama yalnızca Ulaş'a maalesef.. Nevrim döndü hala sinirden titriyorum yaaa.. Olacak iş mi akıl var fikir yaaa... Ayyyyyy :(( Şiştim resmen sabah sabah.. Üstelik ben Ulaş'a hiç şeker vermedim, bir süredir vitrindeki şekerliğe saldırıyor, aklımdan da geçiyor, nereden öğrendi bu burayı diye ama yok yaa diyorum.. Bu kadarını da beklemiyordum doğrusu.. Sen o yumurtanı, peynirini yeme de gör bak nasıl kapışıcaz dedim (tehdit!!!!) ama şimdiye kadar hiç görmediğim bir hevesle saldırdılar kahvaltıya babaanne-torun.. Daha neler görecez bakalım.. Mecburiyetler, siz yok musunuz siz?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Teşekkürler....