Uzun zamandır istediğim bir şeydi yurtdışı seyahati amma velakin -hele de Ulaş'ın doğumundan sonra- türlü çeşitli korkular sardı içimi ve hep erteledim.. Sonunda yeşil pasaport gelip Ulaş da büyüyünce (?) dedik hadi vaktidir..
İşte bunun neresinden başlanır anlatmaya..
Her şey o kadar karışıktı ki o hafta.. Bir hafta gidecek olmak iş yükünü arttırdı, harıl harıl çalışıyorum.. Ertesi gün yola çıkacağız öncesinde doktora tez izlemesi.. E bir taraftan bavul için gerekenler alınacak.. Nereye gideceğiz, nasıl gideceğiz, nereleri gezeceğiz araştırmaları da var.. 9 çarşamba bir arada yani.. Şeytan azapta gerek ha gayret, diye diye çıktım o sıkışıklıktan veeeee..
Ertesi gün uçaktan Amsterdam'a indiğimizde yorgun, sigarasız ve şaşkın bir haldeydim.. Üstelik arızaya bağlamış tosbağyla uğraşıyordum,, Ama mutluydum.. Yolumuzu bulup Iamsterdam kartlarımızı aldıktan sonra otele gittik.. Eşyaları bıraktığımız gibi de sokağa attık kendimizi.. 3 gün sürecek Amsterdam maceramız böyle başladı.. Bunları uzun uzun anlatmalı ama Amsterdam'da (özellikle bilim ve denizcilik müzelerinde) yaşadığım en derin duygu kıskançlıktı. Çocukların elleriyle bedenleriyle tüm algı kapılarıyla öğrenmeleri sık yaşadığım bir şey değil bu ülkede ben Ulaş'a elleme, koşma deme niyetindeyken asıl istenilenin bu olduğunu anladığımda aslında nasıl içime işlediğini fark ettim ezberciliğin..
Amsterdam çocukla gidilmesi kolay bir şehir.. Çocukla yapılacak da çok şey var.. NEMO bilim müzesi mesela.. Bir bütün günü geçirebilirsin orada çocukla.. Ayrıca denizcilik müzesi de (maritime museum) öyle..
ayrıca Madam Tussaud da delicesine enerji harcamasını sağlıyor.. Heykeldeki kişileri tanımasa bile.. Hele bizim gibi bir kültürden gelenler için temas kurmak enteresan bir deneyim oluyor.
Biz noel döneminde gittiğimizden cristmas marketlerde çok vakit geçirdik.. Benim gibi tatlı ve çikolota aşığı birinin gözünü döndürecek yerlerdi zira..
Amsterdam sonraki durağımız Paris'ti.. Orada da ilk iş 3 günlük bilet aldıktan sonra otele yerleştik ve çevre incelemesine çıktık.. Amsterdam'dan sonra Paris'e gidince İstanbul'a dönmüşüm gibi bir hisse kapıldım.. Aynı kalabalık, aynı telaş ve karmaşa.. Üstelik Paris çocukla gitmek için yorucu bir şehir.. Metronun çoğu durağında asansör veya yürüyen merdiven yok.. Puseti taşımak zorunda kalıyorsunuz.. üstelik geçiş turnikeleri pek çok yerde daracık.. Çocuğu indir, puseti kapa, metroya gir derken oldukça yorulduk..
Paris klasik, eiffel, louvre, notre dame, champs elysees şeklinde geçti (dediğim gibi uzun uzun anlatmalı).. Genelde Ulaş'ın sıkılıp arızaya bağladığı günler geçirdik son güne kadar.. Son günümüzde disneylanda çıldırdık.. Ailecek.. Bizim yurt topraklarından çıktığından beri ipini koparan oğlan bir anda yeniden kurala söze gelir bir hale (akşam yorgunluktan yine arıza moduna geçse de) geldi.. Şimdi benim binebileceğim ne var şeklinde incelikli ve kibar bir şekil aldı.. Tabi onunla disneylandda olmanın dezavantajı ona uygun oyuncaklarda daha fazla vakit geçirmekten, içimdeki adrenalin açlığını yeterince bastıramamaktı ama o öyle olsun da değer.. onun gözüyle dünyayı görmek ayrı güzel.. Zamanın nasıl geçtiğini gerçekten anlayamadım.. Miki ve arkadaşlarının noel geçişi gözlerimi doldurdu.. Galiba ben bizim oğlandan daha fazla heyacanlandım :)) Benim çocukluk arkadaşlarımdı gidenler.. Şapşirik Goofy ve Donald.. Tabi Ulaş'ın Mikinin evindeki sinemada izlediği filmlerde arkanda arkanda diye bağırması da ayrı bir eğlenceydi..
Çok güzeldi be... Çocukla çok zor olsa da.. Yemesi, uykusu, yorgunluğu derken arızaya bağlayıp bazı anları işkenceye döndürse de onun Moalisayı gösterip anne bak senin gösterdiğin resim demesi veya sabah kahvaltı salonuna bonjur diyerek girmesi çok çok keyifli oldu..
2015 sonunda bir kalıbımızı daha kırıp yeni alanları fark etmemiz çok güzel oldu.. 2016'da daha fazlası dileğiyle :))
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Teşekkürler....