Hayatımda İstanbul'da olmadığım/olamadığım bir hafta sonuna bu kadar üzüleceğim aklıma gelmezdi....
İstanbul'u sevmem... İstanbul'da yaşamayı hiç hiç sevmem...
Geleneksel, göreneksel adetlerin bahanesiyle ufak çaplı bir tatil de olsun diyerek gittik Altınoluk'a Önder'in kardeşine kız istedik...
Ama...
İnternetle geçen bir hafta sonu oldu...Televizyonlarda hiçbir şey olmadığından yaralı ve göz altına alınan arkadaşları, onların peşinde koşturan doktor ve avukatları ancak telefon başından takip edebildik...
Herkes ben ne yapabilirim derdine düşmüşken, hiçbir şey yapamamanın çaresizliği içinde elde telefon oturup kaldık....
Ne desem ki...
Bu da oldu...
Umut var demek ki hala...
(bu arada bu hafta hiç vakit bulamıyorum iki satır yazmaya, yoksa çapuldayasım var ama)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Teşekkürler....