Eviriyor, çeviriyor, açıyor, kapıyor. Sağından, solundan, altından, üstünden, mümkün olan her açıdan inceliyor.
Tüm parmakları tek tek açıp kapıyor. Kulağına, burnuna, gözüne sokuyor. Ağzına sokup tadına bakıyor. Yumruk yapıyor, sallıyor, tekrar açıyor, tekrar kapıyor. Yeniden ve yeniden döndürüyor.
En büyük eğlencesi ve en önemli işi elleri. Ne işe yarıyor ki acep bunlar?
Pek bir şeye de benzemiyor. Yenmiyor, tadı, tuzu yok. Yoksa var mı?!
O kadar komik ki. Zannedersin Sokrates. Hayatın anlamını çözüyor. Bir ciddi bir ciddi. Uyanık zamanını bütünüyle bununla geçiriyor desem yalan olmaz. Geveze oğlum sadece elleri ile konuşur oldu. Onlara bir şeyler anlatıp duruyor. Çeviriyor tersine anlatıyor.
Sonunda emzirirken memedeki elimi gördü. Bir an aydınlandı çocuğumun kafası. Emmeyi falan unuttu. pür dikkat elime odaklandı. Tuttu, evir-t-ti, çevir-t-ti. Ağzına götürdü. Elini elimin üzerine koydu. Bir kaç gün de bizim ellerimize taktı.
Ağlarken elimizi veriyorduk, susup incelemeye başlıyordu yavru şerlok. Tek tek tüm parmakları açıp kapıyor, onlarla konuşuyor-du.
Bir süre sonra keşfetti ellerin bir şeyler yakaladığını ve puzzle tamamlandı.
Eller işlevsel aletler ve çok önemli bir görevleri var:
Bir şeyleri yakalayıp ağza götürmek...
Sırada ayaklar var....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Teşekkürler....