Azıcık kafa dinlemek için Instagram'da dolaşırken çocuklarının fotoğraflarını paylaşanlara dikkat ettim. Zaten uzun zamandır yazmak istediğim bir şeydi bu. Çocuklarının fotoğraflarını paylaşırken sevimlilik katmak için onun ağzıyla konuşanlar, kendi büyük annelik-babalık duygularını anlatmak için nelere katlandıklarını gösterecek ifadelerle çocukları etiketleyenler, çocuğun fotoğrafta görünen yüzünün dışında karanlık yüzü olduğunu #lerle anlatanlar.. Ve daha bir sürü şey. Son söyleyeceğimi en önce söyleyeyim de
sonra açıklama yapayım: Lütfen ama lütfen çocukları etiketlemeyin.
Yani insan tabi zaman zaman iç dökme, rahatlama istiyor. Bazen çocuğun bile olsa fazla talepkarlık yoruyor, bunaltıyor. Bu çok normal, insan konuşmak istiyor, konuşmak rahatlatıyor. Ama sosyal medyayı kullanırken eşinizi, arkadaşınızı, annenizi böyle etiketliyor musunuz? Hayatımızdaki yetişkinlerde zaman zaman sinirimizi bozuyor herhalde. Bazen onlarla da canımızı sıkan şeyler yaşıyoruz diye düşünüyorum. İlişkilerin doğası bu sonuçta, başka bir olasılık göremiyorum. Ama en azından benim çevremde bu sorunları sosyal medyaya taşıyan kimseyi görmedim. Bilmem siz gördünüz mü şöyle bir şey mesela: "tüm gün huysuzlukta tavan yapan kocam kanepede uyudu". "Orta yaş krizine giren babam tüm günü burnumuzdan getirmeyi başardı" ya da "35 yaş sendromlu arkadaşım A. " Ben görmedim valla. Yetişkin yakınlarımıza karşı böyle duyarlıyken neden en canımıza böyle hoyratız. Sosyal medya kullanırken, özellikle çocukla ilgili bir şey paylaşırken bence hep aklımızda olması gereken şey onun büyüyüp bunları okuyacağı olmalı. Bu çocuk hep böyle olmayacak büyüyecek, ergen olacak, çevresi kız-erkek arkadaşları olacak. Bunları gördüğünde ne hissedecek diye sormalıyız kendimize. Hepsini o da görüyormuş gibi, okuyormuş gibi paylaşmalıyız. Yetişkinlerden farklı konumlandırmamalıyız. Çünkü onlar da yetişkin olacak.
Ayrıca bu etiketleme unsurunun bir diğer sorunu da etiketi benimsemek. Anne-baba olarak çocuğu bu şekilde etiketleyip paylaşınca ister istemez bu etiket günlük hayata da yansıyor. Farketmeden bazen içinden bazen çocuğun yanında hatta yüzüne huysuz yine iş başında diyorsun, yeniden başladı sendrom diyorsun. Ve öyle davraniyorsun.. Kendi kendini doğrulayan kehanet de işliyor ağır ağır. Sonra 4 oldu neden bitmedi trouble two diyorsun. Sonra davranış problemleri ile karşı karşıya kalıveriyorsun.
Yani demem o ki: böyle etiketlemeyin çocuklarınızı. İçinizi mı boşaltmak istiyorsunuz. Alın kocanızı-karınızı karşınıza ona anlatın. Olmazsa arayın ananızı babanızı konuşun. O da mı olmuyor buluşun bir arkadaşınızla kahve için. İyi gelir. Hiç biri yoksa mail atın bana.Valla elimden geldiğince destek olurum. Koruyun çocuklarınızı. Koruyalım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Teşekkürler....