Bir süredir içimde bir "küçülme" isteği var. Sadece fiili anlamda değil. Yani fiziken de öyle bir arzum yok değil zira 0 beden yüceltmesi içinde bir dünyada yaşıyorum ve kışın aldığım yarım kilo 10larda kilo algısı yaratıyor çarpılmış beden algımda.. Ama orayı geçelim şimdilik.. :)
Ben ruhen, manen -ayy aslında tam kelime hiç biri değil- yaşam olarak küçülmek istiyorum. Küçük, şehirler, sakin, dingin ortamlar... Yaşadığım şehri değiştirip daha küçük bir yere taşınmak için nerden baksan önümde 11-12 yıl var :) çevrem zaten minimalin dibinde :) işim desen sevdiğim, özgür biçimde yürütebildiğim ve yeterli diyebildiğim kazançla çalışabildiğim bir biçimde.. Eee daha nereye küçüleceğim..
Çalışmaya başladığım dönemde seçim yapmam gerekti çok para ile çok çalışmak mı, daha az para ile daha rahat çalışmak mı? Kazadığım parayı harcayacak zaman bulamayacaksam anlamı yok dedim ve ikinciyi seçtim. Bir gün de pişman olmadım. Ailemle, arkadaşlarımla ve çocuğumla doya doya vakit geçirdim.
Şimdi çevreme bakıp birinciyi seçen/seçmek zorunda kalan 40lı yaşlara ermiş arkadaşlarıma baktığımda bir kısır döngü içinde kilitlenip kazan-al, kazan-al koştur koştur tatil yap, 1 yılı 20 gün için yaşa çemberinde yuvarlanıp mutsuzluğu biçimlendirdiklerini, buldukları ufak kaçışları yücelttiklerini görüyorum. Ölüm vakti geldiğinde hiçbir insanın mutluluk neredeydi sorusuna kazandığı paraları yanıt olarak bulacağını düşünmüyorum. Aldıklarını da.. Hatta gittiğin tatiller, seyahatler bile ayırdığın zamanla ilgili değil mi?
Bu yüzden daha da küçülmek istiyorum. Yaşadığım yeri değiştiremeyeceksem daha az alacağım, daha az harcayacağım... ki madem düzen beni para harcamaya mecbur bırakarak köle ediyor ben de köle olmayı reddedeceğim. Çünkü hayatta aslolan zaman.. Kendine ve sevdiklerine harcadığın zaman.. Ve bir pantolona daha ihtiyacım yok, Ulaş'ın da yeni bir oyuncaktan çok anne-babası ile paylaştığı zamana ihtiyacı var..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Teşekkürler....